Με μεγάλη μας λύπη ανακοινώνουμε την απώλεια της συναδέλφου Γεωργίας Παπαζώτου. Η Γεωργία γεννήθηκε στον Άγιο Αθανάσιο Δράμας και “μεγάλωσε μέσα στα καπνά” όπως έλεγε η ίδια. Σπούδασε αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και υπηρέτησε την αρχαιολογική υπηρεσία στην πρώην 11η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στη Βέροια, στην πρώην 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού στο οποίο κατείχε τη θέση της Προϊσταμένης του Τμήματος Συλλογής Γλυπτικής,  Ξυλογλυπτικής, Κεραμικής, Μικροτεχνίας, Νομισμάτων, Μουσαμάδων και Υφασμάτων. Η Γεωργία ήταν εργατική και φιλότιμη. Αγαπούσε τη λογοτεχνία και το διάβασμα, το δημοτικό τραγούδι και τους δημοτικούς χορούς, στο ρυθμό των οποίων ανέβαινε αέρινα την τσιμεντένια σκάλα για να φτάσει στο γραφείο της. Θα λείψει από όλους μας το χαρακτηριστικό της γέλιο και το καθαρό γαλάζιο βλέμμα της αλλά και η ευθυκρισία της και οι συμβουλές της. Ήταν μητέρα ​δύο παιδιών, του Νικήτα και της Ευδοκίας, στα οποία εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια.

Αντί επιλόγου παρακαλούμε διαβάστε ένα από τα ποιήματα που έγραψε και είχε δημοσιεύσει στην προσωπική της σελίδα:

19.5.2011- βράδυ – μεσάνυχτα – μπαλκόνι – λατομείο

Σε τι τραχύ περιτύλιγμα βρίσκεσαι τώρα;

πώς το νοείς αυτό

ζέστη, θαλπωρή ή ως μια ισχυρή σεισμική δόνηση

που σ’ έχει καταπλακώσει;

Θα έρθουν σε λίγο τα σκυλιά και οι σκύλες

να σ’ ανακαλύψουν, να σε ξελασπώσουν,

να σε βγάλουν από τον βούρκο

της αδυναμίας σου

Κάνε κάτι λοιπόν και εσύ, πάρε μια σφυρίχτρα

Και τσίριξε, έεε… και εγώ είμαι εδώ,

μη μ’ αφήνετε ή καλύτερα αφήστε με

μέχρι ν’ αποφασίσω

Θα σηκωθώ; Θα φύγω; Θα μείνω, θα ελευθερωθώ

ή θα περιοριστώ εγκλωβισμένος στο τραχύ

περιτύλιγμα της αδυναμίας μου;

Μην παίζεις με την αδυναμία σου, γιατί πρωτίστως δοκιμάζεις

την δύναμή σου, που λέει, θέλω αγάπη, θέλω να μ’ αγαπούν,

θέλω να μην προκαλώ τον πόνο και όμως έχω την δύναμη να τον

προκαλώ χωρίς αυτό να είναι η ποθητή μου ενέργεια.

γπ.